فلسفه محرومیت زدایی از منظر الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

فلسفه پرداختن به حوزه محرومیت زدایی، تغییر محاسبات محرومیت است. محاسبات فعلی تعریف محرومیت براساس تعریف های موجود شامل خوراک، پوشاک و مسکن دانسته می شود؛ در این مدل از تعریف، هیچ جایگاهی از محرومیت های فکری و اخلاقی دیده نمی شود. در روایات اهل بیت فقیر کسی است که دچار استضعاف فکری و اخلاقی باشد. کسی که فقر فکری دارد، نمی تواند روابط اجتماعی مناسبی برقرار کند و نتیجه حاصل محرومیت در ابعاد مختلف خواهد شد.

الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت نیز در تبیین مفاهیم خود در نهایت به دنبال بهینه روابط انسانی است. یعنی اگر حوزه صنعت و فناوری هم بخواهد پیشرفته شود، ضرورتاً بهینه روابط انسانی لازم دارد و اگر آموزش و پرورش متحول هم بخواهیم باز نیازمند بهینه روابط انسانی خواهیم بود. بهینه سازی روابط انسانی حتی در یک مجموعه کاملاً صنعتی نیز منجر به ارتقاء سطح بهره وری خواهد شد.

 حال چگونه یک جامعه بهره وری اش ارتقاء پیدا می کند؟ اگر مدیر یک مجموعه ای، حساسیتی روی مسائل فکری ایجاد کرد، تنبیه ها و تشویق ها را بر قواعد روابط انسانی تنظیم می شود و در نتیجه جامعه فکورتر می شود. نتیجه حاصله از فکورتر شدن جامعه بهینه روابط انسانی خواهد بود. بعنوان مثال در کارخانه ای که مدیر به خانواده کارگران اهمیت قائل می شود، بهره وری کارگران افزایش پیدا می کند و در مقابل کارخانه ای که به روابط انسانی بین کارگران بی توجهی می کند و حتی به این روابط تعرض نیز می کند، نتیجه آن کاهش بهره وری اقتصادی خواهد بود.

در جامعه چه کسی باید مدیر یا حاکم باشد؟ آنکه قدرت تحریک فکری بیشتری دارد؛ چون اساس بهینه روابط انسانی ایجاد فکر مشترک است. بنابراین بحث محرومیت زدایی براساس تغییر محاسابات این بخش حاصل خواهد شد و در این مسیر تفاوت های الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت و الگوهای توسعه غربی درتصمیم سازی بسیار تأثیرگذار است. در نهایت نیز سازماندهی حول محرومیت زدایی مبتنی بر بهینه روابط انسانی خواهد بود.

#تبیین_مفهوم_محرومیت_زدایی از منظر الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

#ثبت_ذهنی

#تامل

#توسعه_محرومیت‌_زاست

🆔 @antidevelopment